Brzmi niewiarygodnie, ale naukowcy są tego niemal pewni. Obiekt o nazwie 2020 CD3 krąży wokół naszej planety od trzech lat, ale dopiero teraz udało się go dokładnie zaobserwować. Symulacje wskazują jednak, że przyciągnięty przez ziemską grawitację miniksiężyc, będzie okrążał Ziemię zaledwie do kwietnia 2020 roku, aby następnie opuścić jej okolice.
2020 CD3 to asteroida o średnicy od 1,9 do 3,5 metra. Wszystko wskazuje na to, że obiekt został wciągnięty w ziemską orbitę ok. trzy lata temu. Asteroida nie jest księżycem w klasycznym tego słowa znaczeniu, ale można ją zakwalifikować jako swoisty miniksiężyc. To tzw. tymczasowo uchwycony satelita (TCO).
Niezwykłego odkrycia dokonali Theodore Pruyne oraz Kacper Wierzchos, związany z Catalina Sky Survey w Tuscon w Arizonie. Polak poinformował o efektach swojej pracy w mediach społecznościowych.
Integracje orbitalne wskazują, że obiekt jest tymczasowo związany z Ziemią. Nie znaleziono żadnego związku ze znanym sztucznym obiektem – informuje z kolei Centrum Małych Planet (MPC) instytutu badawczego Smithsonian Astrophysical Observatory.
Okolice Ziemi to ruchliwe miejsce, które mijane jest nieustannie przez mnóstwo asteroid. Z 2020 CD3 jest jednak inaczej. Większość podobnych asteroid nie okrąża naszej planety na tyle długo, aby można je było zakwalifikować jako miniksiężyc. Fakt, że 2020 CD3 krąży na naszej orbicie już trzy lata, czyni go obiektem szczególnym.
Ze zjawisk okresowych, a mimo to zawierających zawsze w sobie choć odrobinę tajemniczości, wystąpią w tym roku na kuli ziemskiej dwa zaćmienia Słońca: 21 VI (obrączkowe) i 14 XII (całkowite), oraz cztery półcieniowe zaćmienia Księżyca: 10 I, 5 VI, 5 VII i 30 XI. Niestety żadne z tych zjawisk nie będzie jednak widoczne z terytorium Polski. Jeśli chodzi o naszą gwiazdę, to jej aktywność magnetyczna będzie niska, Słońce jest bowiem w fazie minimum po 24 cyklu, a zatem prawdopodobnie przez najbliższy rok praktycznie nadal nie będziemy mogli obserwować plam, czyli silnych pól magnetycznych w fotosferze Słońca, bo ich po prostu nie będzie, a wyrzuty materii w przestrzeń międzyplanetarną będą sporadyczne. Należy jednak zawsze liczyć się z nieoczekiwanym wzrostem jego aktywności, co może pociągnąć za sobą powstawanie rozmaitych zjawisk geofizycznych i zaburzeń nie tylko w pogodzie kosmicznej. Osobom bardziej zainteresowanym problemem codziennej aktywności Słońca polecamy też stronę SpaceWeather.
Zaglądając zaś z zainteresowaniem w Rocznik Astronomiczny, dowiadujemy się jakie ważniejsze zjawiska niebieskie, precyzyjnie obliczone na podstawie wcześniejszych obserwacji astronomicznych, czekają nas w 2020 roku. Wiosna, na którą czekamy zawsze z utęsknieniem, rozpocznie się 20 marca o godzinie 04:50, lato – 20 czerwca o 23:44, jesień – 22 września o 15:31, a zima – 21 grudnia o godzinie 11:02.
Słońce i Księżyc
5 stycznia o godzinie 9:00 Ziemia w swym rocznym ruchu po orbicie eliptycznej będzie najbliżej Słońca, czyli w peryhelium, w odległości niewiele ponad 147 mln km od niego. Będzie się wtedy poruszała najszybciej na swej orbicie wokółsłonecznej w 2020 roku, bo z prędkością 30,27 km/s, czyli prawie 109 000 km/h. Jest to dla nas o tyle pocieszający fakt, że dnia będzie przybywało coraz szybciej. W Nowy Rok Słońce wzejdzie o godzinie 07:38, a zajdzie o 15:49 – zatem dzień będzie trwał 8 godz. 11 minut i będzie już dłuższy od najkrótszego dnia roku o 6 minut. Na pocieszenie trzeba przypomnieć, że zima kalendarzowa na naszej półkuli, przynajmniej teoretycznie, jest najkrótszą porą roku, trwa bowiem tylko, lub aż, 89 dni! W praktyce, jak wiemy z doświadczenia, bywa z nią różnie, bowiem ma swoje ambicje i kaprysy. Natomiast Ziemia zawędruje w lecie do aphelium (będzie najdalej od Słońca – w odległości prawie 153 mln km) o godz. 14 w dniu 4 lipca.
Zmiana czasu z zimowego na letni w Unii Europejskiej czeka nas w nocy 28/29 marca, a powrót na czas zimowy, czyli środkowo-europejski, w nocy 24/25 października – chyba, że pozostaniemy przy czasie letnim i nie będziemy musieli już więcej cofać zegarków. Jeśli chodzi o święta ruchome, to w 2020 roku Popielec wypada 26 II, Wielkanoc przypadnie 12 IV, czyli w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca, ta zaś będzie o godzinie 04:35 w środę 08 IV; Zielone Świątki – 31 V, a Boże Ciało – 11 VI. Księżyc powita Nowy Rok podążając do pierwszej kwadry, a zakończy 2020 rok w fazie tuż po pełni. Ponadto tarcza Księżyca będzie w 2020 roku zakrywać: Wenus (2x), Marsa (5x), Jowisza (2x), a z planet karłowatych Plutona (5x), Westę (6x) i Juno (1x). Z tych ciekawych zjawisk będziemy mogli obserwować przy użyciu lunetki, w dniu 19 VI przed południem o godz. 11, tylko zakrycie Wenus przez naszego naturalnego satelitę.
Komety
W tym roku kilkadziesiąt skatalogowanych komet okresowych powróci do peryhelium (punktu ich orbit leżących najbliżej Słońca), i będą one widoczne tylko przez lornetkę lub teleskop. Ponadto, astronomowie wciąż czekają pokornie na następnego gościa spoza Układu Słonecznego, podobnego do ’Oumuamua – asteroidy międzygwiazdowej odkrytej w 2017 roku.
Widoczność planet
Jeśli chodzi o planety, to Merkurego, który zawsze wędruje na niebie blisko Słońca, można będzie zaobserwować nisko nad horyzontem, na wschodnim niebie o świcie, lub na zachodzie o zmierzchu. Jeśli pogoda obserwacyjna nam dopisze, to najłatwiej będzie go można dostrzec przed wschodem Słońca – w połowie listopada. Zaś wieczorem najlepsze warunki do jego obserwacji, będą w połowie lutego.
Wenus wystąpi w roli Gwiazdy Wieczornej prawie do końca maja. Potem skryje się nam w promieniach Słońca, by pojawić się na porannym niebie w drugim tygodniu czerwca, i do końca roku będzie grała rolę Jutrzenki. Ponadto dojdzie do koniunkcji, czyli zbliżenia na niebie Wenus z Merkurym, o godzinie10 w dniu 22 V, ale to zjawisko nie będzie u nas widoczne.
Mars od początku roku widoczny będzie na porannym niebie, stopniowo wydłużając swą obecność na nocnym niebie, a po opozycji w dniu 13 X będzie go można obserwować już przez całą noc. Czerwonawy Mars w swej rocznej wędrówce po nieboskłonie, przewędruje przez wiele gwiazdozbiorów, począwszy od Wagi, a następnie przez Skorpiona, Wężownika, Strzelca, Koziorożca, Wodnika, Ryby i Wieloryba, by końcem roku znów powrócić do gwiazdozbioru Ryb. Przy okazji tej skomplikowanej wędrówki będzie w koniunkcji z Jowiszem w dniu 20 III o godz. 7:00 i z Saturnem 31 III o godz. 13:00, oraz z Antaresem – najjaśniejszą gwiazdą w Wężowniku – 17 I o godz. 5:00. Ponadto Księżyc aż pięciokrotnie zakryje w tym roku Marsa, ale te zjawiska nie będą u nas widoczne.
Jowisz będzie mógł być obserwowany od drugiego tygodnia stycznia na porannym niebie w gwiazdozbiorze Strzelca, coraz to wcześniej poprzedzając wschód Słońca. W dniu 14 VII będzie w opozycji do niego i wtedy będziemy mogli go obserwować przez całą noc. Od połowy października będzie widoczny tylko na wieczornym niebie, a końcem grudnia przejdzie do Koziorożca. Jowisz będzie w koniunkcji z Marsem 20 III o godz. 7:00 i z Saturnem 21 XII o godz. 15:00. To drugie zjawisko będzie u nas widoczne. Natomiast zakrycia Jowisza przez Księżyc w dniach 23 I i 19 II nie będą u nas widoczne.
Saturn Nowy Rok spędzi schowany w promieniach Słońca i dopiero pod koniec stycznia będzie widoczny na porannym niebie, poprzedzając wschód naszej gwiazdy, goszcząc podobnie jak Jowisz w gwiazdozbiorze Strzelca. W drugiej połowie marca przejdzie do Koziorożca i z końcem kwietnia będzie widoczny na niebie już przed północą. Następnie w lipcu powróci do Strzelca, gdzie 20 VII będzie w opozycji do Słońca i wtedy można go będzie obserwować przez całą noc. Od końca października będzie dostępny do obserwacji tylko na wieczornym niebie, by z końcem grudnia znów wrócić do gwiazdozbioru Koziorożca. Saturn będzie w koniunkcji z Marsem 31 III o godz. 13:00 i z Jowiszem 21 XII o godz. 15:00. To drugie zjawisko będzie u nas widoczne.
Uran na początku roku będzie widoczny na wieczornym niebie w gwiazdozbiorze Barana, w którym to gwiazdozbiorze pozostanie do końca roku. Z początkiem kwietnia nastąpi jego złączenie ze Słońcem, po czym pojawi się on w połowie maja na porannym niebie, wydłużając stopniowo okres przebywania nad horyzontem. W opozycji będzie 31 X, a od początku grudnia widoczny będzie na niebie w pierwszej połowie nocy.
Neptun cały rok spędzi w gwiazdozbiorze Wodnika. Na początku roku będzie widoczny na wieczornym niebie. W połowie lutego zniknie w promieniach Słońca, by pojawić się rankiem w końcu marca na porannym niebie. W opozycji będzie 11 IX, a od połowy grudnia będzie widoczny coraz krócej na wieczornym niebie. Do obserwacji planet Uran i Neptun musimy użyć lunety.
Meteory
W tym roku z kilkunastu większych rojów meteorów, które rokrocznie promieniują, polecałbym do obserwacji: Kwadrantydy z maksimum 3 stycznia, którym po północy nie będzie przeszkadzał Księżyc w pierwszej kwadrze, a szczególnie proszę zwrócić uwagę na Ursydy z maksimum 2 lipca, które właśnie w tym roku mogą się popisać jasnymi bolidami. Następne będą Perseidy – 12/13 sierpnia i Geminidy z 14 grudnia. Najlepsze warunki do obserwacji będą mieć te ostatnie – Księżyc będzie wtedy w nowiu. W przypadku Perseidów Księżyc będzie dwa dni po ostatniej kwadrze, a przy obserwacjach Ursyd będzie on przeszkadzał, prezentując się na dwa dni przed pełnią.
Więcej informacji znajdziecie państwo pod adresem źródłowym:
Druga pełnia Księżyca w 2019 roku, czyli lutowa pełnia Księżyca nazywana jest Snow Moon, czyli Pełnia Śnieżnego Księżyca.
W tym roku pełnia Księżyca wypada 19 lutego 2019 roku. Najlepiej widoczny Księżyc w pełni będzie 19 lutego o godz. 15:52, jednak nie wiadomo, czy o tak wczesnej popołudniowej godzinie Księżyc w pełni będzie dobrze widoczny.
Czy jest na to szansa?
Jest, bowiem pełnia Księżyca 19 lutego będzie wyjątkowa.
19 lutego na niebie obserwować będzie można Pełnię Superksiężyca 2019. Warto spojrzeć w niebo, gdyż będzie to największy i najjaśniejszy Superksiężyc w całym 2019 roku!
Pełnia Śnieżnego Księżyca rozpocznie się już we wtorek (19 lutego). Jej kulminacja nastąpi o godz. 15:52.
Gdzie najlepiej oglądać pełnię Księżyca 19.02.2019?
Mamy dobre wieści dla wszystkich fanów astronomicznych zjawisk. Lutowa pełnia Śnieżnego Księżyca jest idealnie widoczna we wszystkich zakątkach kraju. Niezależnie od tego, gdzie mieszkasz, powinieneś zobaczyć niezwykłą pełnię Superksiężyca, który rozświetli niebo od zmierzchu do świtu.
Superksiężyc – co to znaczy?
Superksiężyc to Księżyc, który znajduje się wyjątkowo blisko Ziemi. Superksiężyc 2019, który zobaczymy we wtorek (19 lutego) określany jest także jako Śnieżny Superksiężyc 2019. Skąd ta nazwa? Drugą pełnię księżyca w roku określa się mianem Śnieżnego Księżyca. 19 lutego pełnia będzie największa i najjaśniejsza w 2019 roku, ponieważ orbita Księżyca znajduje się najbliżej Ziemi – na wysokości 356,800 km
Zaćmienie Księżyca potrwa godzinę i czterdzieści pięć minut. Spektakl zacznie się się około 21:30 jeśli pogoda będzie nam przychylna pokażemy państwu całość tego wydarzenia.
W naszym mieście powinniśmy być w stanie zaobserwować całe wydarzenie gołym okiem gdyż o 21:30 księżyc powinien być odpowiednio wysoko nad horyzontem, by był widoczny nad linią drzew czy budynków.
Źródła takie jak portal Astronomia24 podają iż, wschód Księżyca dla terenu Polski nastąpi pomiędzy 20:11 dla miast leżących na wschodzie a 20:46 dla miast na zachodzie naszego kraju. Maksymalna faza zaćmienia całkowitego nastąpi około godziny 22:20.
